Iran był krajem wszystkiego, co jest pokazywane w mediach dla naszej rodziny na początku. Decydując się na wybór tego kraju jako kolejnego celu podróży, tak naprawdę nie wiedzieliśmy, co nas czeka. Zaraz po powrocie do domu mój umysł był po prostu zajęty przypominaniem sobie wszystkich dobrych wspomnień.

Tutaj zapiszę kilka 7 najlepszych wskazówek dotyczących wizyty w Iranie po podróży do starożytnej krainy Persji lub po prostu mówiąc Iran. Mam nadzieję, że wszystkie informacje są przydatne również dla Ciebie.

Przeczytasz odpowiednio te tematy:

• Ruch w Iranie
• Waluta i pieniądze w Iranie
• Irańczycy są życzliwi
• Kultura i architektura Iranu
• Bazar w Iranie
• Persepolis
• Iran jest bezpieczny

Przeczytaj także: 10 powodów, aby umieścić Iran na szczycie listy podróży

Wskazówka numer jeden w zwiedzaniu Iranu z pewnością dotyczy ruchu w tym kraju.

To było przerażające. Nic cię na to nie przygotuje Ruch w Teheranie. Mój strach był namacalny, gdy nasz taksówkarz zbliżył się o kilka centymetrów do kolejnego samochodu. Instynktownie odsunąłem rękę od otwartego okna samochodu, ale sąsiedni samochód szybko się odsunął. Między dwoma kierowcami nie padło ani jedno słowo, ani nawet gwizd. Moje ciśnienie krwi ledwie zdążyło się ustabilizować, gdy pojawił się kolejny scenariusz potencjalnego wypadku samochodowego. Kiedy nie usłyszałem oczekiwanego dźwięku trzasku, powoli otworzyłem oczy i zobaczyłem, że jesteśmy całkowicie bezpieczni. Nie było problemu. Ruch płynnie przesuwał się do przodu.

Chociaż istnieją oczywiste znaki drogowe (takie jak wyznaczone pasy), irańscy kierowcy wydają się polegać na złożonym, dobrze zrozumiałym, zinternalizowanym, ale niepisanym systemie komunikacji, który wydaje się niebezpieczny dla osób z zewnątrz, ale w rzeczywistości jest całkowicie bezpieczny. Jeszcze bardziej zdumiewające było to, że nasza młoda przewodniczka po Teheranie wkroczyła na ruchliwą drogę i zatrzymała ruch, abyśmy mogli przejść przez ulicę, po prostu wskazując jej cyfrę wskazującą, abyśmy mogli przejść przez ulicę. Podobno piesi mają pierwszeństwo. Wtedy zdałem sobie sprawę, że to inne miejsce. To jest zagadka Iranu. To, co widzisz lub słyszysz, nie jest tym, co dostajesz. To, co wydaje się chaotyczne i dziwne, jest po prostu innym sposobem robienia rzeczy.

Połączenia waluta jest przypadkiem. Irański rial jest drukowany w absurdalnie wysokich nominałach, ale miejscowi używają prostszej waluty „toman”. Stąd jeden banknot może być interpretowany z dwoma różnymi wartościami (nie jest to takie łatwe dla obcokrajowca, który nie wie, który nominał jest reklamowany). Do tego jeszcze musiałem przeliczyć na wartość dolara iz powrotem na moją lokalną walutę południowoafrykańską. To był koszmar i po drugim dniu poddałem się i zostawiłem to mojej bardziej uzdolnionej umysłowo córce.

Podróżowaliśmy na Wycieczka budżetowa.

Mój z góry przyjęty pogląd na temat Iranu został poważnie zakwestionowany przez naszego długowłosego irańskiego przewodnika, który nalegał na słuchanie muzyki pop w „zachodnim stylu” w swoim samochodzie. Nie różnił się od wokalnych, swobodnie myślących młodych mężczyzn, których widziałem w wielu krajach. Zanotowałem sobie w pamięci, żeby nie nawiązywać kontaktu wzrokowego z kobietami, zgodnie z islamską tradycją. Jednak większość kobiet w miastach była daleka od stereotypowych, powściągliwych kobiet w czadorach, za które je sobie wyobrażałam. Zamiast tego były żywą reklamą, że próżność żyje i ma się dobrze w Iranie, tak jak w każdym innym kraju. Na wpół ogolone, wygięte ku górze brwi i blond włosy ledwie zakryte chustą wydawały się aspiracyjną normą piękna. Trudno było nie gapić się na wielu ludzi (zarówno mężczyzn, jak i kobiety) z plastrami na nosach, co jest oznaką niedawnych „operacji nosa”, które są tutaj powszechną praktyką.

Obawiałem się bycia sunnitą w Iranie w czasie eskalacji napięć między sunnitami a szyitami w sąsiednim Iraku. Nie było takiej potrzeby. Chociaż rozmowy były szybko manewrowane, aby subtelnie ustalić, czy jesteś sunnitą, czy szyitą, zrobiono to przede wszystkim w celu ustalenia granic i zapobieżenia konfliktom. Nie było wrogości, ale poczucie bycia outsiderem pozostało. Kiedy odwiedziłem jedno z najświętszych sanktuariów w Shiraz, zostaliśmy (podobnie jak inni celowi cudzoziemcy) powitani przez przedstawicieli „stosunków międzynarodowych”. Ich profesjonalizm, gościnność i umiejętności były niezwykłe i widoczne w sposobie, w jaki zostaliśmy powitani, ugoszczeni, udzielono nam pomocy (za co byliśmy wdzięczni), a następnie dyplomatycznie zabrano nas do „mniej ważnego” grobowca w kompleksie, a nie do głównego grobowca. Szanuję ich wybory dotyczące „obcych” i nie mam z tym problemu. To, co podkreślam, to wyrafinowany i czarujący sposób, w jaki Irańczycy radzą sobie z potencjalnym konfliktem.

Moja głowa pulsowała. Gdzie byli agresywni i kłótliwi Irańczycy, których widziałem w mediach przez lata? Jeśli tam były, trudno było je znaleźć. Dyplomacja przekształciła się tutaj w formę sztuki. Rozmowy dotyczące polityki, religii i innych spornych tematów były skutecznie omijane. Irańczycy, co zrozumiałe, strzegli swojej prywatności w akcie samoobrony, wykazywali autentyczne zainteresowanie życiem swoich gości. Spotkani przez nas Irańczycy byli miłymi, sympatycznymi i gościnnymi ludźmi. Byłem szczególnie zdumiony życzliwością przypadkowego nieznajomego, który podjął się pomóc nam, gdy „zgubiliśmy się” pomiędzy przejazdem autobusem z Teheran do Isfahanu. Nie tylko dał mi swój telefon komórkowy do użytku (nie miałem irańskiej karty SIM), ale osobiście nas eskortował (nawet niósł jedną z naszych dużych toreb) i upewniał się, że jesteśmy w odpowiednim autobusie.

W dużych miastach znajduje się wiele muzeów i pałaców, które zajmą Cię na wiele godzin. Moim osobistym faworytem jest małe muzeum Ceramiki i Szkła w Teheranie z innowacyjną ekspozycją artefaktów wkomponowanych w projekt samego budynku. Oszczędzę Wam opisu wszystkich tych miejsc, bo można go bez problemu znaleźć w każdej dobrej książce podróżniczej lub w internecie. Wybrałem swój własny plan podróży, aby uwzględnić miejsca, które mnie szczególnie interesują. Przebywanie w obecności starożytnych artefaktów zarówno mnie upokorzyło, jak i przypomniało mi o ulotności ludzkiego życia. Iran jest skarbnicą historycznych artefaktów i czułem się głęboko zaszczycony, mogąc zobaczyć niektóre z nich na własne oczy.

Często odczuwałem przemożne pragnienie fizycznego dotknięcia, a tym samym połączenia się z tymi bezcennymi relikwiami, ale mój przewodnik słusznie mi odradzał. Ślady kolejnych imperiów są wszędzie. Poświęciłem czas na powolny spacer i pozwoliłem się pochłonąć aurze minionej epoki. Budynki wkrótce ożyły, z dowodami okrutnego usuwania i zastępowania śladów władzy dynastycznej z każdym kolejnym władcą. Jak mógłbym nie być poruszony tymi wspaniałymi przedstawieniami walki o władzę? Bez względu na to, który pałac wybierzesz jako swój ulubiony, jedno jest pewne – szachowie perscy posiadali ogromne bogactwo i nie bali się tego pokazywać.

„Isfahan”, „Esfahan”, „Ispahan” to akceptowalna pisownia tego pięknego miasta i ma to doskonały sens. Tak jak istnieje wiele pisowni, tak wiele jest aspektów tego miasta. Każdego wieczoru, gdy szedłem główną drogą Charbagh, atmosfera pozwalała mi wyobrazić sobie to miejsce w czasach jego świetności. Płynąca woda w bujnych ogrodach, urzędnicy z wyższych sfer w ich strojach – to wszystko jest zbyt łatwe do wyobrażenia. Na szczęście potrzeba zajęcia się innymi ważnymi czynnościami (takimi jak jedzenie) wyrwała mnie ze świata snów, które sam wywołałem – ku wielkiej uldze moich współtowarzyszy. Miejsca wpisane na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO, zwłaszcza plac Naqsh-e-Jahan z jego triadą królewską (pałac AliQapu), religią (brązowa kopuła, prywatny meczet Shaik Lutfullah i Meczet Jameha) i handel (bazar Qeysarriyeh) to uczta dla oczu.

Ważniejszy jest sposób, w jaki zapraszają cię do zaangażowania się w nie, tak aby stały się ucztą dla duszy. Blask kolorowych „7 kolorów” płytek konkuruje z elegancją arabskiej kaligrafii z Koranu. Rozległa praca lustrzana, która została wprowadzona jako „europejska” aspiracja, jest teraz wygodnie przyswajana w architektonicznej psychice. W rzeczywistości słynne turkusowe, mozaikowe kopuły meczetów Safawidów były piękniejsze niż jakiekolwiek fotografie, które widziałem. Ale moją uwagę przykuły wielopłaszczyznowe architektoniczne muqurnas, które znajdują się na większości budynków. Każdy aspekt jest dekorowany na różne sposoby, aby przedstawić „historię” w „historii”. Fascynowało mnie to przeciążenie sensoryczne, a jednocześnie groziło, że moja przeciążona wyobraźnia zacznie pracować na najwyższych obrotach. Wiele razy szczęśliwie się poddawałem.

Byłem mniej niż entuzjastyczny, gdy zobaczyłem, że mój plan podróży obejmuje wizytę na 3 mostach. Stare mosty? Naprawdę? Ale zmieniłem zdanie, kiedy zobaczyłem piękne mosty inspirowane Safavidami nad rzeką Zayanderood w Isfahanie. Oświetlone nocą przedstawiały romantyczną wizję oświetlonych łuków przeplatających się z łukowatymi cieniami. Efekt jest hipnotyzujący. Zrozumiałem, dlaczego w szczególności zdjęcia mostu Khaju znajdowały się w prawie każdej książce turystycznej o Iranie. Romantyczna atmosfera tego miejsca sprawia, że ​​jest to popularne miejsce spotkań młodych par. Czy to możliwe, że podsłuchałem nieśmiało szeptane fragmenty wypowiedzi znanych irańskich poetów (Hafiz/Sa'adi)?

Podróżowaliśmy na Wycieczka budżetowa.

Nie chciałbyś przegapić bazaru w Iranie. To był totalny atak na zmysły – nieustanne walenie artystów metaloplastyki, upojny zapach sprzedawców perfum, aromatyczne unoszące się z jaskrawych i nieznanych przypraw, różnorodność słodyczy, które z pewnością złamią determinację każdego dietetyka, targowanie się o okazje i przepychanie się tłumów – to wszystko. Starożytne targowiska można znaleźć również w innych częściach Bliskiego Wschodu, ale w Iranie brak amerykańskich/europejskich markowych towarów (poza kilkoma podróbkami) oraz brak wszechobecnego chińskiego importu jest odświeżający. Pamiątki turystyczne są, ale nie ma na nich metki „made in China”, chociaż warto sprawdzić, czy jest na nich metka „made in Korea”. Kreatywność wydaje się być częścią narodowej psychiki. Wydaje się, że nie ma ani jednej rzeczy, która umknęła skomplikowanej ornamentyce. Spacerując bez celu po bazarach, wiedziałem na pewno, że nigdy nie będę w stanie znaleźć drogi powrotnej przez misternie przeplatający się labirynt korytarzy. Wcale mi to nie przeszkadzało.

Początkowo wykluczyłem Persepolis z mojego planu podróży ku zaskoczeniu mojego przewodnika. W końcu była to główna atrakcja perskiej turystyki. Czy nie wiedziałem, że ostatni szach wybrał to miejsce na swoje (nieprzemyślane) obchody 2500 lat nieprzerwanego panowania Persów? Więc zgodziłem się pojechać. Łatwo było dostrzec, jak wspaniałość tej dynastii Achemenidów zwiastowała chwałę imperium perskiego. Sama wielkość i skala rzeźb skalnych wraz z ich tajemniczymi historiami to wizualna uczta. Ale muszę przyznać, że bardziej interesowałem się islamską architekturą późniejszych perskich/irańskich dynastii.

Przeczytaj także: Jak zwiedzać Persepolis? Ostateczny przewodnik

Kiedy opuszczałem Iran, uderzyło mnie, jak mało wiedziałem o Iranie i że gdybym tylko mógł, wróciłbym w mgnieniu oka. Jest jedna rzecz, której jestem pewien; Opuściłem Iran myśląc o nim jako o innym miejscu niż się spodziewałem.

Przeczytaj więcej o bezpieczeństwo Iranu.

Scenariusz dr Shabier Omar